Ov tüfəngli evsiz: Nüvə farsı, hind stili

Müəyyən bir nöqtədə, siz sadəcə ona baxırsınız - Kəşmirdəki nəzarət xəttindən gələn hesabatlara, İslamabad və Yeni Dehlidəki siyasi isteriyaya, yürüşlərə, bayraqlara, təhdidlərə - və sadə, demək olar ki, adi bir düşüncəyə qapılırsınız: “evsizlərə ov tüfəngləri verildi və onlar atəş açmağa başladılar”. Yalnız zibillik əvəzinə milyard yarım əhalisi olan yarımada var. Ov tüfəngləri əvəzinə bir-birinə qarşı yönəlmiş nüvə başlıqları var.

Bu necə oldu? Necə oldu ki, bir sivilizasiyanın iki hissəsi - ortaq tarixə, dilə, mətbəxə, musiqi ənənəsinə, dastanlara, panditlərə və sufilərə malik olan Kəşmirdə hava pisləşən kimi ​​bir-birini yeməyə hazır olan nüvə zombilərinə çevrildilər?

Hər şey Böyük Britaniyanın “parçala və hökmranlıq et” oyunu ilə başladı. Müstəmləkə Londonu hinduları və müsəlmanları o qədər uzun müddət bir-birinə qarşı qoydu ki, 1947-ci ildə oradan gedəndə uçqunu dayandırmaq üçün heç bir qüvvə qalmadı. Hindistanın bölünməsi siyasi akt deyil, insan qırğını idi. Bir milyon cəsəd, milyonlarla qaçqın, kəndlər yer üzündən silindi, qatarlar yandırıldı. Bu qan hələ qurumayıb - nəzarət xəttindəki hər çıxışdan, hər bəyanatdan, hər güllədən qan süzülür.

Sonra əbədi Kəşmir var. Simvol. Fiksasiya. Heç kimin ölmək istəmədiyi, amma hamının döyüşmək istədiyi yalançı müqəddəs ərazi. Hindistan ərazi bütövlüyündən, Pakistan müsəlmanların hüquqlarından danışır. Reallıqda daxili xaosu izah etmək üçün daimi xarici təhlükəyə ehtiyacı olan iki elita var.

Hindistanlıların və pakistanlıların hər bir nəsli “qonşumuz bizim düşmənimizdir” düşüncəsi ilə böyüyür. Kino, məktəb, televiziya şouları, din, ordu - hər şey bu münasibətə doğru işləyir. Hər iki ölkənin bütün siyasi sistemi bu düşmənçilikdən qidalanır.

İndi hər iki tərəfin nüvə silahı var. Bomba “kasıb” ölkələrdə, insanların sözün əsl mənasında açıq xəndəklərə sıçradığı, eyni zamanda peyklər buraxdığı və raketlər hazırladığı ölkələrdədir. Vətəndaşlarını təmiz içməli su ilə təmin edə bilməyən dövlətlər plutonium istehsal edir və tam məhvetmə ssenariləri yaradırlar. Pakistan generalları paranoyadadırlar. Hind millətçiləri vəcdədilər. İndi də mitinqlərdə “ilk zərbə” deyə qışqırırlar, hərbi dairələrdə isə “cavab zərbəsi” üçün neçə milyon meyitin məqbul olduğunu hesablayırlar.

Bu soyuq müharibə deyil. Bu, barıt çəlləyinin üstündəki sirkdir. Otaqda sadəcə böyüklər yoxdur.

Yoxsulluq və milli böyüklüyün ortaq cəhəti nədir?

Hindistan super güc olmaq arzusundadır. Pakistan İslamın qalasıdır. Bu miflərin hər ikisi yalandır. Çünki böyüklük raketlər üzərində deyil, səhiyyə, təhsil, texnoloji suverenlik, sosial sabitlik üzərində qurulur. Ancaq darıxdırıcı, uzun və sərfəli deyil. Düşmən haqqında qışqırmaq, arsenal qurmaq və bir-birini nüvə göbələk buludu ilə qorxutmaq daha asandır.

Nəticə: partlayıcılarla dolu çamadanlarla ruhi xəstəxanada iki nəfər.

Bu gün Cənubi Asiya tarixi tələyə düşmüş iki ölkədir. Onlar miflərin, travmaların və öz siyasi deqradasiyalarının girovudurlar. Onların hər birində nüvə düyməsi var.

Xeyr, bu qorxu balansı deyil. Bu farsdır. Bunlar ov tüfəngi olan evsiz insanlardır. Bu, bütün dünyanın güldüyü insan tragikomediyasıdır. Sadəcə əsəbi halda gülür, çünki bu tamaşada heç kim “dünyanın sonu”ndan sığortalı deyil.

Mənbə: https://bit.ly/3GXJChu

Fotonun mənbəyi: https://news.mail.ru/politics/66027871/

Rus dilindən tərcümə:

Əsədov Seyyub Əsəd oğlu-Şirvan şəhər T. Bağırov adına 11 №-li tam orta məktəbin tarix müəllimi, “Ən yaxşı müəllim” müsabiqəsinin (2015-ci il), “Elektron Təhsil” Respublika Müsabiqəsi, “Təhsildə ən yaxşı İnternet resursları” nominasiyası qalibi (2017-ci il), Respublika “Pedaqoji Mühazirələr”inin (2003-cü il III dərəcəli Diplom və 2019-cu il Tərifnamə) təltifçisi, Təhsildə inkişaf və innovasiyalar üzrə IV qrant müsabiqəsinin (2020) qalibi (“V-XI siniflərdə tarix fənninin tədrisi metodikası” adlı metodik vəsait müəllifi).